شب و روز اول ماه محرم دارای نماز و آداب خاصی است که در منابع مختلف و کتاب مفاتیحالجنان بیان شده است.
یکشنبه هفدهم تیر مصادف با اولین روز ماه محرم سال ۱۴۴۶ است؛ این ماه را از آن جهت محرم نامیدند که در آن جنگ و غارت حرام بود. پس از شهادت امام حسین (ع) در محرم سال ۶۱ هجری قمری، این ماه برای شیعیان به ماه عزا تبدیل شده است.
شب و روز اول ماه محرم دارای نماز و آداب خاصی است که در منابع مختلف و کتاب مفاتیحالجنان بیان شده است.
سیّدبن طاووس در کتاب «اقبال» برای این شب، چند نماز ذکر کرده است.
اول: صد رکعت که در هر رکعت سورههای «حمد» و «توحید» خوانده میشود.
دوم: دو رکعت که در رکعت اول سورههای «حمد» و «انعام»، و در رکعت دوم سورههای «حمد» و «یس» خوانده میشود.
سوم: دو رکعت که در هر رکعت سوره «حمد» و یازده بار سوره «توحید» خوانده میشود. از رسول خدا صلّی اللّه علیه و آله روایت شده: هرکه این دو رکعت نماز را در این شب بهجا آورد، و فردایش را که اول سال است روزه بدارد، مانند کسی است که همه طول سال را همواره کار خیر کرده، و در آن سال محفوظ باشد، و اگر بمیرد به بهشت میرود.
چهارم: احیای این شب.
پنجم: نیایش و دعا
روز اول محرم، اول سال قمری است و برای آن دو عمل سفارش شده است:
اول: روزه گرفتن، در روایت ریّانبن شبیب از حضرت رضا علیه السّلام روایت شده: هر که در این روز روزه بدارد، و خدا را بخواند خدا دعای او را مستجاب کند، چنانکه دعای زکرّیا را اجابت فرمود.
دوم: از حضرت رضا علیه السّلام روایت شده: رسول خدا صلّی اللّه علیه و آله روز اول محرّم دو رکعت نماز بهجا میآورد، و چون فارغ میشد، دستها را به آسمان برمیداشت و این دعا را سه مرتبه میخواند:
اَللّهُمَّ اَنْتَ الاِْلهُ الْقَدیمُ وَهذِهِ سَنَةٌ
خدایا تویی معبود ازلی و این سال
جَدیدَةُ فَاَسْئَلُکَ فیهَاالْعِصْمَةَ مِنَالشَّیْطانِ وَالْقُوَّةَ عَلی هذِهِ النَّفْس
تازه است از تو خواهم در این سال نگهداریم را از شیطان و نیروی بر این نفس
الاْمّارَةِ بِالسّوَّءِ وَالاِْشْتِغالَ بِما یُقَرِّبُنی اِلَیْکَ [یاکَریمُ] یا ذَاالْجَلال
که پیوسته به گناه فرمان میدهد و سرگرمی بدانچه مرا به تو نزدیک کند ای صاحب جلالت
وَالاِْکْرامِ یا عِمادَ مَنْ لا عِمادَ لَهُ یا ذَخیرَةَ مَنْ لا ذَخیرَةَ لَهُ یا حِرْزَ
و بزرگواریای تکیه گاه کسی که تکیه گاهی ندارد ای ذخیره آنکس که ذخیره ندارد ای پناهگاه
مَنْ لا حِرْزَ لَهُ یا غِیاثَ مَنْ لا غِیاثَ لَهُ یا سَنَدَ مَنْ لا سَنَدَ لَهُ یا کَنْزَ
آنکس که پناهگاهی ندارد ای فریادرس آنکس که فریادرسی ندارد ای پشتیبان آنکس که پشتیبانی ندارد ای گنج
مَنْ لا کَنْزَ لَهُ یا حَسَنَ الْبَلاَّءِ ی ا عَظیمَ الرَّج اَّءِ ی ا عِزَّ الضُّعَف آءِ ی ا مُنْقِذَ
آن کس که گنجی ندارد ای که آزمایشت نیکو است ای بزرگ مایه امید ای عزت بخش ناتوانان ای نجات بخش
الْغَرْقی یا مُنْجِیَ الْهَلْکی یا مُنْعِمُ یا مُجْمِلُ یا مُفْضِلُ یا مُحْسِنُ
غریقان ای خلاص کننده هالکان ای نعمت بخش ای زیباپرور ای فزون بخش ای نیکوده
اَنْتَ الَّذی سَجَدَ لَکَ سَوادُ اللَّیْلِ وَنُورُ النَّهارِ وَضَوْءُ الْقَمَرِ وَشُعاعُ
تویی که سجده کرد (و به کمال خضوع درآمد) برائت سیاهی شب و روشنی روز و تابش ماه و شعاع
الشَّمْسِ وَدَوِیُّ الْمآءِ وَحَفیفُ الشَّجَرِ یا اَللّهُ لا شَریکَ لَکَ اَللّهُمَّ
خورشید و صدای ریزش آب و بهم خوردن درخت ای خدایی که شریک نداری خدایا
اجْعَلْنا خَیْراً مِمّا یَظُنُّونَ وَاغْفِرْ لَنا ما لا یَعْلَمُونَ وَلا تُؤ اخِذْنا بِما
قرارمان ده بهتر از آنچه مردم گمان کنند و بیامرز از ما آنچه را که نمیدانند و مگیر ما را بدانچه
یَقُولُونَ حَسْبِیَ اللّهُ لا اِلهَ اِلاّ هُوَ عَلَیْهِ تَوَکَّلْتُ وَهُوَ رَبُّ الْعَرْشِ
گویند بس است مرا خدا معبودی جز او نیست بر او توکل کنم و او است پروردگار عرش
الْعَظیمِ امَنّا بِهِ کُلُّ مِنْ عِنْدِ رَبِّنا وَما یَذَّکَّرُ اِلاّ اُولُوا الاْلْبابِ رَبَّنا
عظیم ایمان داریم به او و هرچه هست از نزد پروردگار ما است و اندرز نگیرند جز خردمندان پروردگارا
لاتُزِغْ قُلُوبَنا بَعْدَ اِذْ هَدَیْتَنا وَهَبْ لَنا مِنْ لَدُنْکَ رَحْمَةً اِنَّکَ اَنْتَ الْوَهّابُ
منحرف مساز دلهای ما را پس از آنکه هدایتمان کردی و ببخش به ما از پیش خود رحمتی که به راستی تویی بخشایشگر
شیخ طوسی فرموده که مستحب است روزه دهه اوّل محرم ولکن روز عاشورا امساک نماید از طعام و شَراب تا بعد از عصر آن وقت بقدر کمی تربت تناول نماید و سیّد روایت کرده فضیلت روزه تمام ماه را و آنکه روزه او نگه میدارد صائم آن را از هر گناهی.
صدای گریه می آید! … صدای ضجه فرشتگان!
بقیع، امشب دوباره، در خاک ششمین اختر خواهد دمید و ستارهای بـه آسمان خواهد شتافت!
شهادت امام جعفرصادق «ع» تسلیت باد.
ز غربتش چه بگویم کـه سینه ها خون اسـت
برای صادق زهرا مدینه محزون اسـت
دلم دوباره بـه یاد رئیس مذهب سوخت
کـه داغ غربت لیلی حدیث مجنون اسـت
بیست و پنجم شوال سال روز شهادت امام صادق علیه السلام تسلیت عرض میکنیم.
آمدنت چون رستاخیز، عدل گستر است و چون سپیده صبح، نوید آغازی دوباره برای همه خوبی هاست.
میلاد مهدی موعود (عج) مبارک باد.
امشب که در بهشت وا مى گردد
هر درد نگفتنى دوا مى گردد
از یمن ولادت امام سجاد (ع)
حاجات دل خسته روا مى گردد
ولادت امام سجاد (ع) مبارک باد
بعثت یعنی انتخاب شدن، به همین علت می گوییم که حضرت محمد (ص) به پیامبری مبعوث شدند.
مبعث به روزی می گویند که حضرت محمد (ص) در 27 رجب سال 13 پیش از هجرت ( یعنی زمانی که پیامبر (ص) در مکه بودند و هنوز به مدینه نرفته بودند) در مکه برای پیامبری مردم انتخاب شدند.
حضرت محمد (ص) آخرین پیامبری بود که از طرف خداوند انتخاب شد و بعد از او دیگر هیچ پیامبری نیامده است.
زمانی که حضرت محمد (ص) برای پیامبری انتخاب شدند چهل سال داشتند و در شهر مکه زندگی می کردند.
پیامبر (ص) در غار حرا به پیامبری مبعوث شدند. غار حرا در یکی از کوه های اطراف شهر مکه است که پیامبر (ص) وقت های زیادی برای عبادت به آنجا می رفتند.
مردم زیادی در آن زمان بت ها را می پرستیدند و خداوند حضرت محمد (ص) را انتخاب کرد تا مردم را به خداپرستی دعوت و با دین اسلام آشنا کند.
اولین آیه ای که از قرآن بر پیامبر(ص) نازل شد آیه ی اول سوره ی علق بود.
اولین کسانی که به پیامبر (ص) ایمان آوردند حضرت علی (ع) پسر عموی پیامبر و خدیجه (س) همسر پیامبر بود.
مسلمانان روز 27 رجب را عید می گویند و آن را جشن می گیرند.
بر اساس باور شیعیان، محمد مصطفی در روز 27 رجب عام الفیل، سال 13 پیش از هجرت پیامبر اسلام مبعوث شد. شیعیان این روز را جشن میگیرند و در روایات اسلامی اعمال مستحبی برای روز مبعث پیش بینی شدهاست. دعا، نماز و غسل مستحب از اعمال این روز است.
در نزد اهل سنت تاریخ دقیق بعثت پیامبر مشخص نیز ولی بعضی معتقدند که این واقعه در شب 21 ماه رمضان بوده است. به دلیل نامعلوم بودن تاریخ، مبعث نزد اهل سنت جشن گرفته نمیشود.
روز مَبْعَث، روزی است که حضرت محمد، پیامبر گرانقدر اسلام، به درجه پیامبری برگزیده شد. در تقویم هجری قمری، 27 رجب روز مبعث است.
حضرت محمد مصطفی در روز (27 رجب) سال 40 عام الفیل، همزمان با سال 13 پیش از هجرت پیامبر اسلام، در غار حرا، توسط (جبرئیل) و از سوی خدا به پیامبری نایل آمد و مأمور شد که چندخداپرستی و بتپرستی را از زمین بردارد و خداپرستی را رواج دهد و پیام وحی را به مردم برساند.
روز مبعث، روز برانگیختن خردهایی است که در تابوت خُرافه گرایی، هوس پرستی و جهل پیشگی دفن شده بود. روز مبعث روز تولّد عاطفه هاست؛ عاطفه هایی که در رقص شمشیرها زخمی می شد و در جنگل نیزه ها جان می باخت. آن روزها، دخترکان معصوم، به جای آغوش گرم مادر، در دامان سرد خاک می خفتند. جوانان بلندقامت، در جنگ جهالت ها، جان به بارش تیرها می دادند و زنان بی پناه، در بند اسارت می زیستند. آه که چه خارهایی به پای بشریّت می خلید و چه زخم هایی دل عاطفه ها را می خَست.
روز مبعث، روز مرگ قساوت ها و شرارت ها بود؛ روز مرگ کرامت هایی که به پای بت ها قربانی می شد؛ روز مرگ جهل و شرک و پرستش های ناروا بود.
موسی بن جعفر (۱۲۷ یا ۱۲۸-۱۸۳ق) معروف به امام موسی کاظم و ملقب به کاظم و باب الحوائج هفتمین امام شیعیان دوازده امامی است. وی در سال ۱۲۸ قمری، همزمان با انتقال قدرت از امویان به عباسیان متولد شد و در سال ۱۴۸ق پس از شهادت پدرش، امام صادق(ع)، به امامت رسید. دوران ۳۵ ساله امامت او با خلافت منصور، هادی، مهدی و هارون عباسی همزمان بود. ایشان چندین بار توسط مهدی و هارون عباسی زندانی شد و در سال ۱۸۳ق در زندان سندی بن شاهک به شهادت رسید. با شهادت وی، امامت به فرزندش علی بن موسی(ع) منتقل شد.
دوره امامت امام کاظم(ع) با اوج قدرت خلافت عباسی همزمان بود و او در برابر حکومت وقت، تقیه میکرد و شیعیان را نیز به این کار سفارش مینمود؛ از این رو موضعگیری صریحی از امام هفتم شیعیان در برابر خلفای عباسی و قیامهای علوی مانند قیام شهید فخ گزارش نشده است. با وجود این، وی در مناظره و گفتگو با خلفای عباسی و دیگران تلاش میکرد از خلافت عباسیان مشروعیتزدایی کند.
مناظرات و گفتگوهایی از موسی بن جعفر با برخی عالمان یهودی و مسیحی در منابع تاریخی و حدیثی نقل شده که در پاسخ به پرسشهای آنان بوده است. در کتاب مسند الامام الکاظم بیش از سه هزار حدیث از وی گردآوری شده که شماری از آنها را برخی از اصحاب اجماع روایت کردهاند.
امام کاظم(ع) برای ارتباط با شیعیان، سازمان وکالت را گسترش داد و در مناطق مختلف، افرادی را به عنوان وکیل تعیین کرد. از سوی دیگر، حیات امام کاظم(ع) همزمان با بروز انشعاباتی در شیعه بود و فرقههای اسماعیلیه، فطحیه و ناووسیه با آغاز امامت او و فرقه واقفیه پس از شهادت او شکل گرفت.
منابع شیعه و سنی، علم، عبادت، بردباری و بخشندگی وی را ستوده و او را کاظم و عبد صالح لقب دادهاند. بزرگان اهل سنت به امام هفتم شیعیان به عنوان یک عالم دینی احترام میگذاشته و همچون شیعیان به زیارت قبر او میرفتهاند. حرم امام کاظم(ع) و حرم نوهاش امام جواد(ع) در منطقه کاظمین در شمال بغداد، به حرم کاظمین شهرت دارد و زیارتگاه مسلمانان بهویژه شیعیان است.
حضرت زینب (س) سومین فرزند امام علی علیه السلام و حضرت فاطمه سلام الله علیها و بانوی صبر و ایثار است، بانویی که در تمام عمرش مصیبت دید و صبوری کرد و ایستاد. بانویی که روایت واقعه عاشورا وامدار اوست چرا که او با شجاعت و خطابه های غرایش در واقعه عاشورا و شهادت برادرش امام حسین (ع) بر علیه ظلم درخشید و شجاعتش را در تاریخ ثبت کرد. در مطالب قبلی دین و مذهب نمناک با زندگینامه حضرت زینب(س) آشنا شده اید اما بسیاری از ما نمی دانیم اسوه صبر و فداکاری حضرت زینب کبری چند سال بعد عاشورا زنده بود و علت اصلی وفات ایشان چه بود و محل وفات ایشان کجا بود، با ادامه این بخش از دین و مذهب نمناک همراه شوید تا درباره این موضوعات اطلاعات بیشتری کسب نمایید.
در منابع تاریخی و منابع مذهبی سه تاریخ مختلف برای وفات حضرت زینب عنوان شده است.
سال 62 هجری قمری
برخی منابع تاریخ وفات حضرت زینب را 15 رجب سال سال 62 هجری قمری و 18 ماه بعد از حادثه عاشورا می دانند. (جعفر شهیدی ، زندگانی فاطمه، ص 261 – 262 )
سال 63 هجری قمری
برخی منابع تاریخ وفات حضرت زینب را 15 رجب سال 63 هجری قمری و دو سال و اندی بعد از حادثه عاشورا می دانند. (دایرة المعارف تشیّع ، ج 8 ، ص 603 )
سال 65 هجری قمری
بعضی دیگر از منابع تاریخ وفات حضرت زینب را 15 رجب سال 65 هجری قمری می دانند. (جواد محدّثی، فرهنگ عاشورا، ص 216 – 217 )
تاریخ وفات حضرت زینب در 15 رجب سال 62 هجری که 18 ماه پس از واقعه جانسوز عاشورا و در 57 سالگی در بین علما مشهورتر است.
بحرالمصائب نوشته است:حضرت زینب (علیهاالسّلام) بعد از واقعه کربلا و رنج شام و محنت ایام، چندان گریست که قدش خمیده شده و گیسوانش سفید گردید و زندگی ای سراسر حزن و اندوه داشت تا به سرای دیگر رخت بربست. (تبریزی، جعفر بن سلطان احمد، بحر المصائب، ص253)
درباره نحوه ارتحال حضرت زینب اختلافاتی وجود دارد:
براساس برخی از نوشته ها آن حضرت به دلیل سختی ها و مصیبت هایی که دید، مریض شد و به طور طبیعی وفات کرد.( منتخب التواریخ، ص 67 )
براساس برخی از احتمالات یزید به دلیل اینکه حضرت زینب همه وقایع کربلا را دیده و وجود او یادآور مصائب کربلا و یادآور فجایع حکومت یزید است، حضرت زینب کبری را مسموم نمود و به شهادت رساند.(زینب الکبری من المهد الی اللحد، ص 592 )
گرچه مسمومیت آن حضرت دور از ذهن نیست اما دلیل قطعی تاریخی برای این روایت دیده نشده است واحتمال وفات حضرت زینب (س) بر اثر بیماری و یا مصائب و سختی هایی که از واقعه عاشورا به آن دچار شدند به عنوان مهمترین و قابل قبول ترین سند تاریخی است. در این روایت تاریخی آمده که حضرت زینب (س) به هنگام ارتحال از همسر خود خواستند تا ایشان را زیر آفتاب ببرند و همچون برادرشان از دنیا بروند. (سیدقاسم رزاقی موسوی(صدای شیعه باکمی تصرف))
حضرت زینب (س) بعد از حادثه عاشورا و خطبه خوانی و بیدار کردن ذهن های خفته، افکار عمومی حاکم بر شام را تغییر داد و بعد از برگشت به مدینه به پاسداری از قیام امام حسین(ع) پرداخته و ظلم و ستم یزید را بیان نمود تا جایی که توانست مردم را بر ضد ستمکاران بشوراند به همین دلیل فرماندار مدینه به یزید گزارش داد:" بودن زینب میان اهل مدینه، احساسات را بر می انگیزاند. او زنی است فصیح، خردمند و دانا. او و کسانی که با وی هستند، تصمیم گرفته اند برای خون خواهی قیام کنند." یزید دستور داد باقی مانده اهل بیت را به شهرها و نقاط مختلف تبعید کرده و پراکنده سازند. فرماندار از حضرت زینب (س) خواست از مدینه بیرون رود و هر جای که می خواهد اقامت کند.( عائشه بنت الشاطی، بانوی کربلا حضرت زینب (ع)، ترجمه رضا صور، ص 157)
به نوشته برخی حضرت به شام سفر نمود و در همان جا درگذشت. ( لهوف، ص 218؛ مقرم، مقتل الحسین، ص 324؛ ارشاد، ج2، ص 144 ) برخی دیگر گفته اند:حضرت به مصر هجرت نمود و در تاریخ پانزدهم رجب سال 62 هجری درگذشت. (ارشاد، ص 116 117؛ بحار الانوار، ج 45، ص 117 )
برخی بر این عقیده هستند که حضرت زینب کبری (س) در مصر مدفون است. مهم ترین کتابی که مرقد حضرت را در مصر دانسته و دیگران به آن اعتماد کرده اند، رساله کوچکی به نام «اخبار الزینبات» نوشته عُبیدلی نسابه (277- 214) است.
سیدمحسن امین قبرستان بقیع در مدینه را محل دفن حضرت زینب(س) دانسته است. (امین، اعیان الشیعة، ج7، ص140-141 )
در کتاب «خیرات الحسان » آمده است:
در مدینه قحطی پیش آمد. زینب همراه شوهرش عبدالله بن جعفر به شام کوچ کردند و قطعه زمینی داشتند. زینب در همان جا در سال 65 هجری درگذشت و در همان مکان دفن شد. (خیرات حسان، ص 29، هدیة الزائرین و بهجة الناظرین، ص 353 )
احتمال دفن شدن حضرت زینب(س) در شهر شام با وجود اندک درنگ تاریخی، از دیدگاه های دیگر برتر و کامل تر و استوارتر است.
در شب سالروز ولادت امام علی علیه السلام، امام اول شیعیان جهان، سراسر ایران اسلامی غرق جشن و سرور است.
روز شنبه سیزدهم ماه رجب سال 1439 هجری قمری برابر با 11 حمل 1397، سالروز میلاد حضرت امیرالمومنین علی (ع)، امام اول شیعیان جهان است.
حضرت علی بن ابی طالب (ع) در سیزدهم ماه رجب درحالی که دیوار خانه کعبه به روی مادرشان «فاطمه بنت اسد» شکافت و وی وارد خانه کعبه شد، متولد شدند.
حضرت امام علی (ع) از دوران نوجوانی نزد رسول گرامی اسلام (ص) پرورش یافتند؛ ایشان نخستین فردی بودند که به اسلام ایمان آوردند و در همه مراحل تبلیغ و ترویج دین مبین اسلام از سوی نبی اکرم (ص)، اصلی ترین یاور آن حضرت به شمار می رفتند.
در تقویم جمهوری اسلامی ایران سالروز ولادت امام اول شیعیان جهان، «روز پدر» نامگذاری شده است.
مردم سراسر ایران، سالروز میلاد حضرت امام علی (ع) را که در حقیقت پدر امامت هستند، گرامی می دارند.
مردم مومن و خداجوی ایران اسلامی علاوه بر حضور در اماکن مقدس و برگزاری جشن های مختلف در شب و روز سالروز ولادت حضرت امام علی (ع)، امام اول شیعیان جهان، برای تبریک روز پدر و تحسین شخصیت و جایگاه پدر، به دید و بازدید اقدام می کنند.
رادیو دری فرارسیدن سالروز ولادت حضرت امام علی (ع)، امام اول شیعیان جهان را به مسلمانان و دیگر آزادیخواهان جهان تبریک می گوید.
**********************************************************************
زهرا اگر نبود جهان و جنان چه بود
عرض و سما و مهر و مه و اختری نداشت
امضا نداشت حکم رسالت بدون او
پیغمبری به دهر چنین دختری نداشت
میلاد سرور بانوان جهان و مادر تمام شیعیان بر شما و تمام مسلمانان مبارک باد