اطلاعیه

اطلاعیه

به اطلاع می رسانددرراستای منویات رهبرعزیزمبنی بردستگیری ازنیازمندان مجموعه یادیاران درنظرداردبسته برکت بین نیازمندان توزیع نماید

دوستانی که خانواده نیازمندی رامی شناسندلطفاازطریق پیامک به شماره5000232636معرفی نمایند.

حلول ربیع الاول

*** تبریک ربیع الاول ***

حلول ماه ربیع الاول، ماه جشن و سرور اهل بیت(ع) مبارک باد.

خورشیدهشتم

---

ای غریب‌ترین غریب‌ها؛ قلب تو رافتی به توان بی نهایت است؛ پس طفل‌های بی پناه حاجت ما را دریاب و شفاعتمان را بپذیر.

شهادت امام رضا (ع) تسلیت باد

---

خراسان می‌دهد بوی مدینه / خراسان کوه غم دارد به سینه
خراسان را سراسر غم گرفته / در و دیوار آن ماتم گرفته
شهادت امام رضا (ع) تسلیت باد

---

عبا کشیده به سر غربتی نهان دارد

نگاه زار به این حالش آسمان دارد

به یک قدم نرسیده دوباره می‌افتد

مشخص است تنی زار و ناتوان دارد

به سوز زهر پذیرایی از غریبی شد

چه یادگاری تلخی ز میزبان دارد

شهادت امام رضا (ع) تسلیت

---

عاقبت از زهر مامون، پاره شد قلب رضا

در میان حجره در بسته، می‌زد دست و پا

گه جوادش را، گهی معصومه، را می‌زد صدا

داغ او تا صبح محشر، بر دل سوزان ماست

شهادت ضامن آهو، امام رضا علیه السلام تسلیت باد

---

انگور می‌دهند که قربانی‌ات کنند

لازم نکرده دعوت مهمانی‌ات کنند

صدها رواق در جگرت زهر باز کرد

می‌خواستند آینه بندانی‌ات کنند

شهادت امام رضا (ع) بر شیعیان جهان تسلیت باد

---

سلام بر تو ای عصمت هشتم!
کوچه‌های طوس، هنوز بوی عطرآگین تو را می‌دهد و آوای غریب ملائک هنوز در طواف حریم کبریایی‌ات به گوش می‌رسند

28صفر

28 صفر؛ غروب آفتاب نبوت و به حاشیه‌راندن ولایت

در روز بیست و هشتم از دهۀ اخیر ماه صفر، رخداد غم‌انگیز و تکان‌دهندۀ رحلت جانکاه آخرین سفیر وحی الهی حضرت محمد مصطفی (ص) و شهادت سبط اکبرش امام حسن مجتبی (ع) رخ داد.

این دو واقعۀ المناک و تأسف‌بار و همچین شهادت هشتمین پیشوای شعیان جهان حضرت امام رضا (ع) باعث شده تا ماه صفر ماه اندوه اهل‌بیت نام‌گذاری شود. اما آنچه مسلمانان جهان را بیشتر تکان داد و سبب شد که صفحۀ جدیدی از مشکلات در زندگی مسلمانان گشوده شود، رحلت پیامبر گرامی اسلام (ص) است.

با رحلت پیامبر نازنین اسلام، ارتباط مستقیم اهالی زمین با خالق یکتا قطع و الطاف و رحمت خداوندی بر بندگانش از مجرای وحی و اجلال نزول جبرئیل امین پایان یافت.

فقدان پیامبری که رأفت و رحمتش چون بحری بی‌پایان آسایش‌بخش زندگی مومنان و هیبت و صلابتش چون دارویی فلج‌کننده برای منافقان بود، سبب شد تا خفّاشانِ فرصت‌طلب از لانه‌ها سر بر آورند تا آنچه را در روشنایی نور نتوانسته بودند به دست بیاورند از بستر تاریک نفاق به دست آورند.

با رحلت پیامبر (ص)، افعی خفتۀ نفاق که در وجود نحس امثال ابوسفیان نفَس می‌کشید دهن باز کرد تا تمام دست‌آوردهای 23 سالۀ رسول خدا را ببلعد و تمدنِ رو به رشد اسلام و جریان خروشان و طوفندۀ غلبه بر شرک را مهار کرده و عقلانیت را متوقف و جهالت را زنده کند.

هرچند جریان نفاق با وجود افسر رشید اسلام حضرت علی (ع) نتوانست با دستِ باز هدف خود را دنبال کند، اما تیرهای نامرئی از این ناحیه گاهی به هدف اصابت کرده و شکاف‌های عمیقی در میان امت ایجاد کرد که تا امروز مسلمانان از آثار تأسف‌بار آن رنج می‌برند.

حضرت پیامبر (ص) که وضعیت بعد از رحلتش را به خوبی پیش‌بینی می‌کرد، در مواقع مختلف با معرفی حضرت علی (ع) به عنوان جانشین خود خواست تا حداقل از خطرات قطعی و حتمی‌الوقوع بعد از خود بکاهد، اما جریان ثقیفه در حالی که تا هنوز آب غسل پیامبر نخشکیده بود برخلاف وصیت‌های آن حضرت عمل کردند، علی را به صورت ناجوانمردانه از سیاست کنار زدند و روی تمام امید و آرزوهای پیامبر آب ریختند.

اگر از تمام اتفاقات بعد از رحلت و انعقاد نامیمونِ شورا برای حفظ وحدت بگذریم، عدم حضور حضرت علی در ثقیفۀ بنی‌ساعده در آن شرایطِ حساس و سرنوشت‌ساز سوال‌برانگیز است، هرچند یک عده توجیه می‌کنند که رهبری مسلمانان در نبود پیامبر امر مهم و حیاتی بود، از این جهت تاخیر در انتخاب رهبر و زعیم روا نبود؛ اما سوال اینجاست که چرا در نبود علی باید این کار صورت بگیرد؟ این سوالی است که مدعیان شورا بعد از پیامبر باید به معتقدانِ به وصایت جواب بدهند.

پیامبری که قرآن صریحاً می‌گوید "ما ینطق عن الهوا ان هو الا وحی یوحی" و مورد خطابش در قرآن کریم تمام مسلمانان در هر شرایط و زمانی می‌باشد، قطعا وصیتش بر شورایی که عمومیت دارد مقدم است.

یادآوریِ این قطعه از تاریخ نه به خاطرِ دامن‌زدن به اختلافات میان مذاهب اسلامی بلکه تذکر حقیقت تلخی است که یادآوری از آن می‌تواند درس عبرتی باشد برای مسلمانان امروز که دم از عقلانیت و منطق می‌زنند. اما اگر وجدان و عقل سلیم داور قرار داده شود تصدیق خواهیم کرد که کنار زدن فردی مانند علی -که بر تمام افراد شاخص آن زمان برتری داشت- از عرصۀ سیاست، آن‌هم در آن شرایط حساس و سرنوشت‌ساز اشتباه بسیار بزرگی بود.

بدون شک اگر علی (ع) در ابتدای کار زمام امور را به دست می‌گرفت و حل و فصل امور مسلمین با دستان باکفایت آن حضرت صورت می‌پذیرفت، خاندان بنی‌امیه به قدرت دست پیدا نمی‌کردند و یقیناً حضرت علی به وصیت رسول خدا (ص) عمل می‌کرد که فرموده بود هرگاه معاویه را بر منبر من دیدید بکشید و خلافت بر این خاندان حرام است و همچنین اگر علی بعد از پیامبر در رأس قدرت قرار می‌گرفت یقیناً جنگ‌های خونین جمل، نهروان و صفین اتفاق نمی‌افتاد و هزاران تن کشته نمی‌شدند.

مسلّم است که ندانم‌کاری‌های پیش از حکومتِ حضرت علی وضعیت سیاسی و اجتماعی را مانند باروتی در حال انفجار قرار داده بود و خاندان بنی‌امیه که اغلب از سوی خلیفۀ سوم حمایت می‌شدند به اوج قدرت رسیده بودند، جریان خطرناکی که ذره‌ای به اسلام و وحی، قیامت و حساب و کتاب معتقد نبودند، اگر هم معاویه ظاهراً به ارزش‌های اسلامی پایبندی نشان می‌داد به خاطر حفظ قدرت بود و نمی‌خواست که بر خلاف افکار عمومی و باورهای غالب مسلمانان حرکتی کند که باعث سقوطش گردد.

حضرت علی که به گواهی تاریخ و فرمایشات صریح حضرت پیامبر (ص) شایسته‌ترین فرد برای خلافت بعد از رسول خدا بود، پس از 25 سال باید میراث‌دارِ وضعیتی باشد که در آن برادران مسلمان تمام محبت و دوستی و شفقت و مهربانی را زیر پا کرده و با نوک نیزه و خنجر و نشان دادن چنگ و دندان با هم سخن کنند.

وقتی که امام علی (ع) به خلافت رسید، اولین اقدامش جلوگیری از خودکامگی‌ها و نفاق‌افکنی‌های خاندان بنی‌امیه مخصوصاً معاویه بود که برای تضعیف اسلام در شام برای خود امپراتوری ساخته بود و این خطر را در آن زمان تنها علی و عدۀ معدودی از مسلمانان درک می‌کردند، البته پیامبر نیز خطر اموی‌ها را قبلاً بارها گوشزد کرده بود.

با آن هم، امام علی (ع) نهایت تلاش خود را برای ترک مخاصمه با معاویه به کار گرفت و از او خواست تا بدون خون‌ریزی دست از سر امت مسلمان بردارد، اما نشد. امام می‌خواست مسلمانان حول محورِ واحد جمع شوند و از جنگ‌ها جلو‌گیری شود. امام سعی کرد تا جریان اموی را از راه مذاکره و دیپلماسی مهار کرده و با سیاست از قدرت کنار بزند تا حداقل از حوادث بعدی جلوگیری و از جمله حادثۀ خونین کربلا اتفاق نیفتد.

امام پس از 25 سال خانه‌نشینی و دور بودن از سیاست، خواست با سیاستِ نرم از یکسو ناکثین و بیعت‌شکنان را مهار کند و از طرف دیگر قاسطین (معاویه و پیروانش) را قناعت دهد و مهم‌تر از همه جریان تکفیری خوارج را سر جایش بنشاند.

دغدغۀ امام علی (ع) تنها بیعت‌شکنان جمل و معاویه نبودند. بلکه خوارج معضل و فتنۀ بزرگی برای دنیای اسلام در آن زمان بودند که در سایۀ خلفای پیش از امام رشد کرده بودند، چناچه امروز نیز این جریان‌های منحرف با عناوین مختلفی چون داعش، طالب، القاعده و غیره گاهی سر از لاک‌ها بیرون کرده و در جهان فاجعه می‌آفرینند.

امام علی (ع) در جنگ نهروان فرمود: من بودم که چشم این فتنه را از حدقه بیرون کردم، زیرا سابقۀ طولانی در اسلام دارم و در قرابتِ من به رسول خدا و ایمانِ من شکی نیست، و الّا کسی جرأت نمی‌کند به روی کسانی که پیشانی‌های‌شان از سجده پینه بسته است، شمشیر بکشد. امام با این سخنان خود به مسلمانان امروزی می‌فهماند که فریب این خشکه‌مقدس‌ها را در هیچ زمانی نخورید که اینها نه حافظ دین، بلکه آفت دین هستند.

به راستی که امروز جریان‌های تکفیری داعش، طالب، القاعده و امثال آن با ماسکِ دین ضربه به پیکر اسلام و مسلمین وارد می‌کنند و این موجودات مضر که حتی نمی‌توان نام انسان را بر سر آنها گذاشت، هر روز در کشورهای اسلامی به ویژه در افغانستان فاجعه می‌آفرینند و از ریختن خون افراد بی‌گناه، زنان و اطفال هم فروگذار نمی‌کنند، پس وظیفۀ مسلمانان بنا به سیرۀ عملی حضرت علی (ع) مبارزۀ بی‌امان در برابر این جریانات می‌باشد و نیاز به فتوای مفتی نیست.

در نتیجه باید گفت که تمام بدبختی‌های مسلمانان بعد از رحلت پیامبر (ص) و عمل‌نکردن به وصیت آن حضرت آغاز شد که تبعات و پس‌منظرهای آن تا امروز گریبان‌گیر مسلمانان جهان می‌باشد.

زیارت اربعین

متن کامل زیارت اربعین همراه ترجمه و فضیلت

اربعین، چهلمین روز شهادت امام حسین علیه السلام و یاران او در واقعه عاشورا است. زیارت امام حسین(ع) در هر زمانی مستحب است و ثواب دارد، اما ثواب زیارت اربعین امام حسین(علیه السلام) که مصادف با 20 صفر است از فضیلت ویژه ای برخوردار است.

به طوری که امام حسن عسگری(ع) آن را از نشانه های اهل ایمان برشمرده و فرموده اند:

«عَلَامَاتُ الْمُؤْمِنِ خَمْسٌ صَلَاةُ الْخَمْسِینَ وَ زِیارَةُ الْأَرْبَعِینَ وَ التَّخَتُّمُ فـِی الْیمِینِ وَ تَعْفِیرُ الْجَبِینِ وَ الْجَهْرُ بِبسم اللهِ الرَّحمنِ الرَّحیمِ؛

مؤمن پنج نشانه دارد:نمازهای پنجاه گانه روزانه (از واجب و مستحب)؛ زیارت اربـعین؛ انـگشتر در دست راست کردن؛ پیشانی را هنگام سجده بر خاک گذاشتن؛ و بِسمِ اللَّهِ الرَّحمنِ الرَّحِیم نماز را بلند گفتن.»

روایات درباره زیارت امام حسین(ع) در روز اربعین

بنابر نقل جمعی از بزرگان مانند شیخ مفید، شیخ طوسی و کفعمی، جابر بن عبداللّه انصاری در روز اربعین برای زیارت امام حسین(ع) به کربلا آمد و طبق روایات، در این روز اهل بیت امام حسین(ع) از شام وارد مدینه شدند. البته در مورد آمدن اهل بیت به کربلا در روز اربعین اختلاف نظر وجود دارد.

مرحوم حاج شیخ عبّاس قمی در «منتهی الآمال» از سیّد بن طاووس نقل می کند:اهل بیت حرم حسینی در مسیر بازگشت به مدینه، نخست به کربلا آمدند و زمانی به آنجا رسیدند که جابربن عبدالله انصاری و گروهی از بنی هاشم به زیارت امام حسین(ع) و یارانش آمده بودند (با توجه به اینکه جابر در بیستم صفر به کربلا آمد، بنابراین اهل بیت نیز ورودشان به کربلا همان روز بود).

اما مرحوم حاج شیخ عباس قمی با توجه به نقل دیگر مورّخان و قرائن و شواهد دیگر، ورود اهل بیت علیهم السلام را در بیستم صفر به کربلا بسیار بعید می داند و از شیخ مفید و شیخ طوسی نقل می کند که اهل بیت علیهم السلام روز بیستم صفر از شام به مدینه مراجعت کردند.

زیارت اربعین به دو صورت نقل شده است:

زیارت اول:

شیخ طوسی از صفوان جمّال روایت می کند که گفت:مولایم امام صادق(ع) در ارتباط با زیارت اربعین به من فرمود :هنگامی که روز، بالا آمد خطاب به امام حسین(ع) می گویی:

السَّلامُ عَلَیٰ وَلِیِّ اللّٰهِ وَحَبِیبِهِ ، السَّلامُ عَلَیٰ خَلِیلِ اللّٰهِ وَنَجِیبِهِ ، السَّلامُ عَلَیٰ صَفِیِّ اللّٰهِ وَابْنِ صَفِیِّهِ ، السَّلامُ عَلَی الْحُسَیْنِ الْمَظْلُومِ الشَّهِیدِ ، السَّلامُ عَلَیٰ أَسِیرِ الْکُرُباتِ وَقَتِیلِ الْعَبَرَاتِ.

سلام بر ولی خدا و حبیبش، سلام بر دوست خدا و نجیبش، سلام بر بنده برگزیده خدا و فرزند برگزیده اش، سلام بر حسین مظلوم شهید، سلام بر آن دچار گرفتاری ها و کشته اشک ها،

اللّٰهُمَّ إِنِّی أَشْهَدُ أَنَّهُ وَ لِیُّکَ وَابْنُ وَلِیِّکَ ، وَصَفِیُّکَ وَابْنُ صَفِیِّکَ ، الْفَائِزُ بِکَرَامَتِکَ ، أَکْرَمْتَهُ بِالشَّهَادَةِ ، وَحَبَوْتَهُ بِالسَّعَادَةِ ، وَاجْتَبَیْتَهُ بِطِیبِ الْوِلادَةِ، وَجَعَلْتَهُ سَیِّداً مِنَ السَّادَةِ ، وَقَائِداً مِنَ الْقَادَةِ ، وَذَائِداً مِنَ الذَّادَةِ ، وَأَعْطَیْتَهُ مَوَارِیثَ الْأَنْبِیَاءِ ، وَجَعَلْتَهُ حُجَّةً عَلَیٰ خَلْقِکَ مِنَ الْأَوْصِیَاءِ ، فَأَعْذَرَ فِی الدُّعَاءِ ، وَمَنَحَ النُّصْحَ ،

خدایا من گواهی می دهم که حسین ولی تو و فرزند ولی تو و برگزیده تو و فرزند برگزیده توست، حسینی که به کرامتت رسیده، او را به شهادت گرامی داشتی و به خوشبختی اختصاصش دادی و به پاکی ولادت برگزیدی و او را آقایی از آقایان و پیشروی از پیشرویان و مدافعی از مدافعان حق قرار دادی و میراث های پیامبران را به او عطا فرمودی و او را از میان جانشینان، حجّت بر بندگانت قرار دادی و در دعوتش جای عذری باقی نگذاشت و از خیرخواهی دریغ نورزید

وَبَذَلَ مُهْجَتَهُ فِیکَ لِیَسْتَنْقِذَ عِبَادَکَ مِنَ الْجَهَالَةِ ، وَحَیْرَةِ الضَّلالَةِ ، وَقَدْ تَوَازَرَ عَلَیْهِ مَنْ غَرَّتْهُ الدُّنْیا ، وَبَاعَ حَظَّهُ بِالْأَرْذَلِ الْأَدْنیٰ ، وَشَرَیٰ آخِرَتَهُ بِالثَّمَنِ الْأَوْکَسِ ، وَتَغَطْرَسَ وَتَرَدَّیٰ فِی هَوَاهُ ، وَأَسْخَطَکَ وَأَسْخَطَ نَبِیَّکَ وَأَطَاعَ مِنْ عِبادِکَ أَهْلَ الشِّقاقِ وَالنِّفاقِ ، وَحَمَلَةَ الْأَوْزارِ ، الْمُسْتَوْجِبِینَ النَّارَ ، فَجاهَدَهُمْ فِیکَ صابِراً مُحْتَسِباً حَتَّیٰ سُفِکَ فِی طَاعَتِکَ دَمُهُ وَاسْتُبِیحَ حَرِیمُهُ؛ اللّٰهُمَّ فَالْعَنْهُمْ لَعْناً وَبِیلاً ، وَعَذِّبْهُمْ عَذاباً أَلِیماً.

و جانش را در راه تو بذل کرد تا بندگانت را از جهالت و سرگردانی گمراهی برهاند، درحالی که بر علیه او به کمک هم برخاستند، کسانی که دنیا مغرورشان کرد و بهره واقعی خود را به فرومایه تر و پست تر چیز فروختند و آخرتشان را به کمترین بها به گردونه فروش گذاشتند، تکبّر کردند و خود را در دامن هوای نفس انداختند، تو را و پیامبرت را به خشم آوردند و اطاعت کردند از میان بندگانت، اهل شکاف افکنی و نفاق و بارکشان گناهان سنگین و سزاواران آتش را، پس با آنان درباره تو صابرانه و به حساب تو جهاد کرد تا در طاعت تو خونش ریخته شد و حریمش مباح گشت؛ خدایا آنان را لعنت کن لعنتی سنگین و عذابشان کن عذابی دردناک،

السَّلامُ عَلَیْکَ یَا ابْنَ رَسُولِ اللّٰهِ ، السَّلامُ عَلَیْکَ یَا ابْنَ سَیِّدِ الْأَوْصِیاءِ ، أَشْهَدُ أَنَّکَ أَمِینُ اللّٰهِ وَابْنُ أَمِینِهِ ، عِشْتَ سَعِیداً، وَمَضَیْتَ حَمِیداً ، وَمُتَّ فَقِیداً ، مَظْلُوماً شَهِیداً ، وَأَشْهَدُ أَنَّ اللّٰهَ مُنْجِزٌ مَا وَعَدَکَ ، وَمُهْلِکٌ مَنْ خَذَلَکَ ، وَمُعَذِّبٌ مَنْ قَتَلَکَ ، وَأَشْهَدُ أَنَّکَ وَفَیْتَ بِعَهْدِ اللّٰهِ ، وَجاهَدْتَ فِی سَبِیلِهِ حَتّیٰ أَتَاکَ الْیَقِینُ ، فَلَعَنَ اللّٰهُ مَنْ قَتَلَکَ ، وَلَعَنَ اللّٰهُ مَنْ ظَلَمَکَ ، وَلَعَنَ اللّٰهُ أُمَّةً سَمِعَتْ بِذٰلِکَ فَرَضِیَتْ بِهِ؛

سلام بر تو ای فرزند رسول خدا، سلام بر تو ای فرزند سرور جانشینان، شهادت می دهم که تو امین خدا و فرزند امین اویی، خوشبخت زیستی و ستوده درگذشتی و از دنیا رفتی گم گشته و مظلوم و شهید، گواهی می دهم که خدا وفاکننده است آنچه را به تو وعده داده و نابودکننده کسانی را که از یاری ات دریغ ورزیدند و عذاب کننده کسانی را که تو را کشتند و گواهی می دهم که تو به عهد خدا وفا کردی و در راهش به جهاد برخاستی تا مرگت فرا رسید، پس خدا لعنت کند کسانی را که تو را کشتند و به تو ستم کردند و این جریان را شنیدند و به آن خشنود شدند؛

اللّٰهُمَّ إِنِّی أُشْهِدُکَ أَنِّی وَلِیٌّ لِمَنْ والاهُ ، وَعَدُوٌّ لِمَنْ عاداهُ ، بِأَبِی أَنْتَ وَأُمِّی یَا ابْنَ رَسُولِ اللّٰهِ ، أَشْهَدُ أَنَّکَ کُنْتَ نُوراً فِی الْأَصْلابِ الشَّامِخَةِ ، وَالْأَرْحامِ الْمُطَهَّرَةِ ، لَمْ تُنَجِّسْکَ الْجاهِلِیَّةُ بِأَنْجاسِها ، وَلَمْ تُلْبِسْکَ الْمُدْلَهِمَّاتُ مِنْ ثِیابِها ، وَأَشْهَدُ أَنَّکَ مِنْ دَعائِمِ الدِّینِ ، وَأَرْکانِ الْمُسْلِمِینَ ، وَمَعْقِلِ الْمُؤْمِنِینَ ، وَأَشْهَدُ أَنَّکَ الْإِمامُ الْبَرُّ التَّقِیُّ الرَّضِیُّ الزَّکِیُّ الْهادِی الْمَهْدِیُّ ،

خدای من تو را شاهد می گیرم که من دوستم با آنان که او را دوست دارند و دشمنم با آنان که با او دشمن اند، پدر و مادرم فدایت ای فرزند رسول خدا، گواهی می دهم که تو در صلب های بلندمرتبه و رحم های پاک نوری بودی، جاهلیت با ناپاکی هایش تو را آلوده نکرد و از جامه های تیره و تارش به تو نپوشاند و گواهی می دهم که تو از ستون های دین و پایه های مسلمانان و پناهگاه مردم مؤمنی و گواهی می دهم که پیشوای نیکوکار، با تقوا، راضی به مقدرات حق، پاکیزه، هدایت کننده و هدایت شده ای

وَأَشْهَدُ أَنَّ الْأَئِمَّةَ مِنْ وُلْدِکَ کَلِمَةُ التَّقْویٰ ، وَأَعْلامُ الْهُدیٰ ، وَالْعُرْوَةُ الْوُثْقیٰ ، وَالْحُجَّةُ عَلَیٰ أَهْلِ الدُّنْیا ، وَأَشْهَدُ أَنِّی بِکُمْ مُؤْمِنٌ ، وَبِإِیابِکُمْ مُوقِنٌ ، بِشَرایِعِ دِینِی ، وَخَواتِیمِ عَمَلِی ، وَقَلْبِی لِقَلْبِکُمْ سِلْمٌ ، وَأَمْرِی لِأَمْرِکُمْ مُتَّبِعٌ ، وَنُصْرَتِی لَکُمْ مُعَدَّةٌ حَتَّیٰ یَأْذَنَ اللّٰهُ لَکُمْ ، فَمَعَکُمْ مَعَکُمْ لَامَعَ عَدُّوِکُمْ ، صَلَواتُ اللّٰهِ عَلَیْکُمْ ، وَعَلَیٰ أَرْواحِکُمْ وَأَجْسادِکُمْ، وَشاهِدِکُمْ وَغَائِبِکُمْ ، وَظَاهِرِکُمْ وَبَاطِنِکُمْ ، آمِینَ رَبَّ الْعالَمِینَ.

و گواهی می دهم که امامان از فرزندانت، اصل تقوا و نشانه های هدایت و دستگیره محکم و حجّت بر اهل دنیا هستند و گواهی می دهم که من به یقین مؤمن به شمایم و به بازگشتتان یقین دارم، بر اساس قوانین دینم و عواقب عملم و قلبم با قلبتان در صلح و کارم پیرو کارتان و یاری ام برای شما آماده است تا خدا به شما اجازه دهد، پس با شمایم نه با دشمنانتان، درودهای خدا بر شما و بر ارواح و پیکرهایتان و بر حاضر و غایبتان و بر ظاهر و باطنتان، آمین ای پروردگار جهانیان.پس دو رکعت نماز می خوانی و به آنچه می خواهی دعا می کنی و برمی گردی.

زیارت دوم:

زیارتی است که از جابر روایت شده و کیفیت آن چنان است که از عطا [ظاهراً همان عطیه عوفی کوفی، همسفر جابر در اربعین برای زیارت حضرت امام حسین(علیه السلام) است] نقل شده:

در روز بیستم ماه صفر با جابر بن عبدالله انصاری بودم، چون به غاضریه رسیدیم، در آب فرات غسل کرد و پیراهن پاکیزه ای که با خود داشت پوشیده، آنگاه به من گفت:آیا از بوی خوش چیزی با تو هست ای عطا؟ گفتم:سُعد با من هست، قدری از آن گرفت و بر سر و بدن پاشید و پابرهنه روانه شد تا نزد سر مبارک امام حسین(علیه السلام) ایستاد و سه مرتبه «اللّٰهُ أَکْبَرُ» گفت. پس افتاد و بیهوش شد؛ چون به هوش آمد شنیدم می گفت:«السَّلامُ عَلَیْکُمْ یَا آلَ اللّٰهِ..» که درست همان زیارت نیمه رجب است.

ثواب زیارت اربعین امام حسین(ع) با پای پیاده در روایات

از امام صادق (ع) درباره ثواب زیارت امام حسین (علیه السلام) در کربلا آمده است:

کسی که با پای پیاده به زیارت امام حسین(علیه السلام) برود، خداوند به هر قدمی که برمی دارد یک حسنه برایش نوشته و یک گناه از او محو می‏ فرماید و یک درجه مرتبه‏ اش را بالا می‏ برد، وقتی به زیارت رفت، حق تعالی دو فرشته را موکل او می‏ فرماید که آنچه خیر از دهان او خارج می شود را نوشته و آنچه شر و بد است را ننویسند و وقتی برگشت با او وداع کرده و به وی می‏ گویند:ای ولیّ خدا! گناهانت آمرزیده شد و تو از افراد حزب خدا و حزب رسول او و حزب اهل بیت رسولش هستی، به خدا قسم! هرگز تو آتش را به چشم نخواهی دید و آتش نیز هرگز تو را نخواهد دید و تو را طعمه خود نخواهد کرد. (کامل الزیارات ص134)

همچنین در روایتی دیگر از امام صادق (ع) آمده است:

اَلبَرَکَهُ مِن قَبرِ الحُسَینِ بنِ عَلیٍّ علیه ‏السلام عَشَرَهُ اَمیالٍ؛

تا ده میل اطراف قبر حسین بن علی علیه‏ السلام برکت است.(بحارالأنوارج 98، ص116، ح41)

دعوت به همکاری

دعوت به همکاری

به اطلاع جوانان عزیزمی رساندمحفل روضه یادیاران بادجان درنظرداردجهت همکاری پنج نفر نیروی جوان فعال جذب نماید

متقاضیان می توانندمشخصات خودرابه سامانه پیامکی5000232636ارسال نمایند.یاباشماره همراه

09120622503تماس حاصل نمایند